Şubat ayının soğuk bir iş gününde ofiste harıl harıl çalışırken kardeşim aradı. Akşam Cape Town’ a gidiyorum gelir misin dedi. Şaşkınlıkla beraber gelirim ama şimdi uçak bileti vize ıvır zıvır zor iş, keşke önceden söyleseydin dedim. Bilet sorun değil, geleceksen alırım şimdi ben, ayrıca vizeye de gerek yok dedi. Ben sevindirik bir modda e gelirim o zaman dedim. Hemen patrondan izin alıp yıllık izin talep formunu doldurdum. Akşam saat 17 olunca yüreğim pır pır vaziyette servise binip eve geldim. Hemen bavulumu hazırladım. Malum orada yaz çok eşyaya gerek yok. Şort, tişört, terlik mayo veee en önemlisi güneş kremi hemen bavula kondu ve yola konuldu. Aylarda Şubat, dışarıda sulu kar yağıyor. Saat 19, uçak kalkış saati 23:35. Üsküdar’ dan Atatürk Havalimanı’ na doğru yola çıktım. Benim Tomtiş’ in (benim araba) elektrik tesisatında sorun var. Yağmur yağdığında bir yerler ıslanıyor ve kısa devre oluyor sonra da akü boşalıyor. Neyse ki sorunsuz çalıştı Tomtiş. Ama tam Nakkaştepe’ den köprüye çıkarken akü bitti. Köprüye çıkışı kapattık. Dakka bir gol bir, başladı uğursuzluklar. Kesin nazar deydi diyorum kendi kendime.
Hemen otomobil servisi olan Nedim arkadaşı aradım. “Nedim benim araba bozuldu, akü lazım, motosikletle getirebilir misin” dedim. Yolu tarif ettim. O da garibim kırmadı sağolsun atladı geldi. Bu arada ben zamanla yarışıyorum. Neyse ki motosikletle çabucak geldi. Aküyü aktardık, sonra ben hiç ağayımı gazdan çekmeden gazlaya gazlaya havalimanına gittim. Neyse ki yetiştim uçağa ama bitik vaziyetteyim. Dedim nasıl olsa yol uzun uyurum bol bol. Epey bir uyuduktan sonra varmaya yakın uyandım. İlk durak Johannesburg. Orada yolcuların bir kısmı inecek sonra Cape Town’ a devam edeceğiz. İnecek olan yolcular indi ama biz hala bekliyoruz. Tabii merak edip sorduk. Apronun körüğü arızalanmış ve uçaktan ayrılmıyormuş. Teknik ekip uğraşıyormuş
Neyse ki 3,5 saat sonra körük uçaktan ayrıldı ve nihayet Cape Town’ a varabildik.
